Biednemu zawsze wiatr w oczy.

No i moja nadzieja prysła jak mydlana bańka. I tu nawet nie chodzi o to, że mnie w tej pracy nie chcieli! Bo chcieli! Tylko... nie dam rady.
Ale po kolei.
A więc praca jest kawałeczek za Poznaniem, co dla mnie oznacza dość długi czas dojazdu. wiedziałam o tym od początku, ale gdy rozmawiałam z właścicielką żłobka (tak, praca z maluchami), powiedziała ona, że jest to pół etatu, ale wyglądające tak, że jeździ się 10 dni w miesiącu na 8 godzin, praca do 17. Naiwnie więc pomyślałam, że skoro do 17 i 8h to zaczynać będę o 9.00. No i ok.
Jadę dzisiaj na rozmowę. Droga zajęła mi 2,5 godziny w jedną stronę. Miałam być na 10.00, więc z domu wyszłam o 7.00, bo 7.20 miałam pociąg. Z pociągu przesiadłam się na tramwaj, a z tramwaju na podmiejski autobus, który oczywiście zdążył mi uciec i na następny musiałam czekać... 40 min.
Dobra, zajechałam tam, wszystko super. Od razu poczułam, że to coś dla mnie. Praca marzenie. Dzieciaczki różne. Wszystkie już chodzą. Jedne od razu do mnie przybiegły, nazywały ciocią, innym zajęło więcej czasu ośmielenie się, ale koniec końców wszystkie były "moje". Spędziłam z nimi troszkę czasu, a na końcu porozmawiałam z babką. I tu wszystko legło.
Okazało się, że wygląda to zgoła inaczej, niż było mówione przez telefon. Praca jest od 7 rano. Zazwyczaj do 17, czyli 10h. Płatna bardzo marnie, bo zaproponowano 600 zł, plus zastrzeżenie, że może być tak, zwłaszcza w październiku i listopadzie, że będę musiała przyjeżdżać na dużo więcej dni, niż te 10.
Wychodziłoby więc, że musiałabym wstawać o 3.30, by biec na 4.20 na pociąg, a wracałabym do domu o 19.30. I to wszystko za marne 400 zł (po odjęciu kosztów dojazdu).
Strasznie mi było żal, bo tak mi się fajnie z tymi dzieciaczkami spędzało czas. Ale warunki są nie do przyjęcia. Tym samym podziękowałam i pracy nie wzięłam.

Tym samym nie mając nic lepszego aktualnie pod ręką, na pytanie szefa, czy przedłużam umowę w sklepie, odpowiedziałam, że owszem. Także wrzesień mam zapełniony pracą. I dalszym szukaniem, i głupią nadzieją, że może się uda znaleźć coś, co by mnie zadowalało.