Ach.

Kolejny tydzień minął, tak szybko, że nawet się nie obejrzałam. W pracy mam jeden wielki młyn. Powoli wychodzi szydło z worka. I zamiast mojego pół etatu, na który jestem zatrudniona, siedzę na dwie zmiany. I tak jutro mam od 8 do 21. I choć zarobię dzięki temu trochę, to nie wiem, czy to wszystko jest warte zdrowia jakie na to idzie.
Poza tym jeżdżę na rozmowy o pracę w zawodzie, ale coraz bardziej mnie denerwuje ludzka nieodpowiedzialność. No, bo skoro wysyłam CV to pisze w nim wyraźnie, że jestem z innego miasta i logiczne, że muszę do pracy dojechać. A ja zajeżdżam na rozmowę, spędzam 8 próbnych godzin z dzieciaczkami, po czym już prawie mam tę pracę, a wtedy nagle: "ale to pani nie jest z Poznania?"- "Nie"- "A to dziękuję bardzo, ale nie zatrudnię pani". I człowiek w dupę by się mógł wtedy ugryźć, bo ma szansę, bo już prawie podpis złożył, a tu psikus.
U mnie w mieście obdzwoniłam wszystkich, obeszłam i na razie zyskałam tyle, że w dwóch placówkach uzyskałam obietnicę, że spróbują panie dyrektor załatwić mi staż, ale to dopiero w miesiącach bardziej jesienno- zimowych.
Czasami zastanawiam się, jaki jest sens tych studiów, po co tyle czasu, pieniędzy i sił zużywać, jak nic się z tego nie ma. Ale zaraz sobie uświadamiam, że ja naprawdę marzę o tej pracy z dziećmi, że chcę, że jak jestem z nimi tam na salce to czuję, że to jest to, co chcę robić, że nawet jak wrzeszczą, jak mnie oślinią albo wyplują jedzonko i jestem cała w jakiejś papce, i nawet jak trzeba przebrać mokre majty, bo ktoś nie zdążył w porę na nocnik zawołać, to ja to wszystko kocham, a jeden uśmiech takiego małego szkraba wszystko wynagradza. :)

Dzisiaj mam wolne. Miałam je spędzić leniwie, a w nocy czekała mnie niespodzianka. Obudziłam się ze strasznym bólem zęba. No i szybko pobiegłam do dentysty. Okazało się, że ząb się psuł od środka, niczego nie było widać i dopiero ten ból to zasygnalizował. Leczenie kanałowe mnie czeka. Kocham to ;/

Z K. układa nam się ostatnio świetnie. Bardzo mało czasu dla siebie niestety mamy. Nasze kontakty ograniczają się do spotkania maks 2 razy w tygodniu i ze stu telefonów na dzień. Cieszę się na niedzielę, bo mimo, że spędzę ją w pracy- do 15, to potem przyjedzie do mnie K. i razem wybierzemy się na zakupy ;). Zauważyłam jednak, że wszystko ma dobre i złe strony. Dobrą tej sytuacji jest to, że mogę się przekonać, jak bardzo mi go brakuje, jak wiele dla mnie znaczy i że go kocham najbardziej na świecie.