O postcrossingu.

Od małego kochałam pocztówki. Zaczęłam je zbierać mając może z 5 lat. Wrzucałam do pudełka każdą, która przychodziła na święta, czy też z wakacji. Później zaczęłam kupować je nałogowo z każdego miejsca, gdzie tylko byłam.
Granicą szaleństwa był zakup 25 (!) pocztówek z wyjazdu do Włoch. Italię pokochałam na tyle, że nie mogłam się po prostu powstrzymać i wydawałam jedno euro za drugim na te kolorowe kartki, które wyciągam z szafki, chcąc po raz kolejny przenieść się do przepięknego Rzymu.
O postcrossingu słyszałam już jakiś czas temu, jego idea była mi znana, ale tak naprawdę przed przystąpieniem do projektu cały czas blokował mnie mój strasznie marny angielski. Jestem dzieckiem czasów, gdy w szkole był jeszcze tylko jeden język obcy (co osobiście uważam za wielce krzywdzące!)i niestety, bądź stety, (bo bardzo lubiłam niemiecki), trafiłam na język naszych sąsiadów- niemiecki, który znam na dość dobrym poziomie, ale jednak jest on dużo mniej przydatny, niż popularny angielski. Na angielski natknęłam się dopiero w liceum, w wymiarze podstawowym i to miałam go tylko z różnych skomplikowanych względów, o których nie będę teraz pisać, tylko 2 lata po 90 min w tygodniu (tak, śmiechu warte). Jak więc wspomniałam, angielski mój jest na tyle marny, że hamował mnie przed wzięciem udziału w zabawie, ale w końcu chęć rozwijania hobby stało się silniejsze i z nadzieją, że może polepszy się mój angol, a odbiorca kartki nie opluje jej ze śmiechu, gdy przeczyta moje wypociny, przystąpiłam do zabawy.
Na czym polega postcrossing?
Najogólniej rzecz biorąc chodzi o to, by zalogować się na stronie internetowej (postcrossing.com). Tam losujemy 5 osób, do których wysyłamy kartki. Są to osoby dosłownie z całego świata poczynając od Niemiec poprzez USA, na Kenii skończywszy. Po zarejestrowaniu naszej kartki możemy spodziewać się, że teraz to my otrzymamy od kogoś kartkę, tyle, że nigdy nie wiemy kiedy to nastąpi i z jakiej części świata będzie ta kartka. Kiedy więc znajdujemy w skrzynce kartkę np. z Tajwanu i kilka ciepłych słów skreślonych przez nadawcę, radość jest naprawdę ogromna.
Tylko uwaga! To naprawdę uzależnia. Ja dopiero zaczęłam, a już wydaję fortunę na kartki, znaczki, wyszukuję rozmaite wzory, zamawiam po internecie, jednym słowem złapałam bakcyla.
I chciałam Was zachęcić, żebyście też spróbowali, bo to naprawdę świetna sprawa!