Bo ja się przecież wcale nie opuszczam!

Zawsze tak jest.
Za każdym razem, kiedy w końcu kliknę magiczną ikonkę napisz posta, zredaguję go jakimś cudem do końca i wcisnę opublikuj, a potem poodwiedzam Was, obiecuję sobie, że tym razem to już ostatni raz, kiedy znów zaniedbałam bloga. I że teraz już będę na bieżąco z notkami u Was, z komentowaniem i w ogóle z pisaniem. A co mi z tego wychodzi? No jak zwykle nic.

W ogóle ostatnio zauważyłam, że niestety ale nie potrafię dotrzymywać obietnic, które podejmuję względem samej siebie. Na przykład obiecałam sobie, że jak znajdę pracę to zapiszę się na areobik bądź zumbę czy coś w tym guście. No i co? Nic oczywiście. Brakuje mi motywacji. Obżeram się piernikami, słodyczami, czuję atmosferę świąt, a waga ani drgnie, więc i chęci do wypacania zbędnych kalorii brak.
Następnym przykładem jest kurs angielskiego. Koniecznie chcę podszkolić ten język, ale kolejny raz kończy się na chęciach, a braku działania. Słomiany zapał chyba mam do wszystkiego.

Wróciłam do pracy po L4. Pierwsze dni były ciężkie, żeby na powrót wpaść w ten rytm, ale już jest dobrze- przyzwyczaiłam się.
Zaliczyłam ostatni zjazd w tym roku na studiach i teraz mam już labę.

6.12. przyszedł do mnie Mikołaj i przyniósł mi nalewkę, którą mój mikołajkowy K. sam sporządził i przepiękny terminarz z włoskimi widokami na okładce, jako że ja zakochana w tym kraju jestem.
Byliśmy też na zimowym spacerze, obejrzeć choinkę, która stoi na rynku w naszym mieście. A potem pan Mikołaj zabrał mnie na pizzę mikołajkową.