17.

W końcu relaks.
Wszystkie przedświąteczne zaliczenia w szkole już za mną. I wszystkie pozytywnie zaliczone, więc spokojnie mogę teraz nadrobić zaległości we wszystkim tym, na co nie miałam czasu podczas intensywnej nauki. Kolejne zmagania z uczelnią dopiero w drugim tygodniu Nowego Roku.
Nie do końca może mogę pozwolić sobie na kompletne lenistwo- idą w końcu święta, więc i pracy w domu dużo. Umyte są już okna, wypucowane drzwi i grzejniki. Resztę zostawiam na przyszły tydzień, tak samo jak kuchenne wymysły, które będziemy realizować z mamą od przyszłego czwartku.

Jutro mija siedem miesięcy jak jesteśmy razem z Krzysiem. Świętowanie jednak przełożyliśmy na dzisiejszy wieczór, bo zarówno jutro jak i w niedzielę K. musi spędzić w pracy. Najbardziej bawi nas to, że gdy się pierwszy raz spotkaliśmy żadne z nas nie miało planów, że to na dłużej i że cokolwiek z tego będzie. Pamiętam, że ja kompletnie nie byłam przekonana co do niego, zwłaszcza, że wtedy wydawało mi się, że te siedem lat różnicy to taka wielka przepaść. Teraz się z tego śmiejemy. Chociaż Krzyś przyznaje, że zawsze chciał mieć młodszą dziewczynę.
Ostatnio czuję coraz bardziej, że te wymarzone oświadczyny prędzej czy później będą miały miejsce. Niby tak całkiem przypadkiem, zeszliśmy na temat tego, jakie kamienie mi się bardziej podobają: diamenty, czy szafiry (jako, że w gazecie wyczytałam, że kamieniem dla mnie na kolejny rok jest szafir) i K. wprost zapytał, z jakim bym wolała pierścionek.